#26. Hij wil niet meer
De laatste avond van de kerstvakantie wil hij niet vroeg naar bed. Twee weken lang uitslapen en daarom ook iets later naar bed zorgen ervoor dat hij nu niet om 21u al kan slapen. Hij mag nog even lezen in mijn bed (om Sil niet wakker te maken). Als ik om 22u om het hoekje kijk om te zien of hij al slaapt zie ik dat hij nog heerlijk met een Donald Duck ligt. Ik vraag of hij er weer zin in heeft, in trainen. ‘Ik weet het niet. Ik weet niet of ik het nog wel wil.’ Tranen. Een dekbed om z’n ogen droog te vegen. Ik kruip snel bij hem. Hier ga ik even de tijd voor nemen. Hij praat niet vaak en veel, als hij dat nu wel wil doen wil ik graag alles horen. Ik merk dat het me niet eens verbaasd, dat ik haast blij ben het uit zijn mond te horen. De weegschaal helt door naar het negatieve. Hoewel er mooie dingen waren was het algehele gevoel die van zwaarte. Hij is moe. Van het vechten. Hij weet niet hoe hij dit vol moet houden, ziet dat gewoon niet voor zich. Ik probeer hem uit te leggen dat hij ook geen geluk heeft gehad. Veel blessures, vaak ziek. Als dat je leven ook komend half jaar is, snap ik dat je daar geen zin in hebt. Want wat heb je dan om je op te verheugen? Het is te hopen dat er komend half jaar heel veel positieve ervaringen tegenover komen te staan. Zodat je weet waar je het voor doet. Als je fit bent, meer wedstrijden kan spelen, weer mee gaat doen aan fantastische toernooien, dan weet je waar je zo hard voor werkt.
Ik vraag ook of dit iets is wat hij met zijn trainer zou willen bespreken. ‘Nee, dat kan ik echt niet, ik weet niet hoe.’ Begrijpelijk, maar is er dan iemand anders met wie je over twijfel kan praten? Dat weet hij niet. Hij vindt het heel moeilijk om onder woorden te brengen wat het precies is. Maar hij is ook geen opgever. Het is een plichtsgetrouw jongetje dat heel goed weet wat hij wil. En daarom zet hij steeds weer zijn schouders eronder.
We hebben het ook over de betekenis van ‘topsport’. Dat is keihard werken. En dat is wat je aan het doen bent. . Het is echt iets anders dan wat je vorig jaar bij Orion deed.
Tot slot probeer ik voor hem het scenario te schetsen wat het zou betekenen als hij in weer in Nijmegen naar school zou gaan. Wat denk je hoe die dagen eruit zullen zien? Dan moet je ook gewoon elke dag je bed uit en de hele dag naar school! Niet meer halverwege de dag lekker naar je training, maar tot 15.00 uur of langer lessen volgen.
Soms moet je doorzetten, diep gaan, door de zure appel heen. En wordt het daarna beter. Maar je weet niet wanneer. De vraag is hoe lang je die kracht en energie hebt om het uiterste uit jezelf te halen.
Met deze vragen gaat hij slapen. En morgen vroeg weer op.
