#50. School of sport?
Met de nieuwe maatregelen valt het combineren van school en sport niet mee. Lees hoe het bij ons ging afgelopen week.
Naast me wurmt Sil (10) zich uit zijn lange broek en in zijn voetbalbroek. De lange oranje sokken trekt hij tot ver over zijn knieën. De geur van voetbalschoenen verspreidt zich door de hele auto.
Gelukkig, de scholen blijven open.
Niemand kan meer een touw vastknopen aan de logica van de maatregelen, maar deze begrijpen we goed. Ik vind het wel heel raar dat mijn tienjarige nu ook met een mondkapje over de gangen moet, maar zoals dat gaat bij kinderen: zij passen zich snel aan. Hij had er gelijk een challenge van gemaakt met zijn vrienden: de hele dag het mondkapje op. Pijnlijk grappig. Ze hadden het maandag maar niet gedaan, want toen hadden ze gym. Dat gymt natuurlijk niet lekker.
Omdat het kabinet vóór het openhouden van scholen heeft gekozen, moet het verminderen van het aantal contactmomenten ergens anders vandaan komen. En dat is bij de sport. Als we dit aan tafel bespreken is het begrip voor deze maatregel ver te zoeken. Hoe leg je uit dat dingen die gezondheid bevorderen niet meer mogen?
Voor de twee jongens verplaatst de voetbalclub de training een uurtje naar voren, om half 4. Maar Sil zit in Arnhem op school en kan dat tijdstip onmogelijk halen.
Als dit in de zomermaanden zou zijn, dan zouden we lekker naar buiten gaan met zijn allen, we verzinnen wel wat. Maar nu het koud en guur en vroeg donker is, vind ik het een stuk lastiger. Kinderen hebben die beweging en fysieke uitlaadklep hard nodig.
Ik durf het bijna niet te vragen, maar ik doe het toch. Op donderdag heb ik zelf geen afspraken en ik mail de school met de vraag of ik hem iets eerder op mag halen. Het mag. Ik zwaai door het raam en hoor zijn klasgenoten: ‘Sil, je moeder!’ Hij rent op me af. En even later weer terug omdat hij nog naar de wc moet en niet zeker weet of dat nog wel mag op de club.
Op de snelweg verwisselt hij zijn trui voor een voetbalshirt. Hij kijkt goed om zich heen of niemand naar zijn blote bast kijkt. Voorover gebogen strikt hij zijn veters en vertelt me dat ze op school net bezig waren alles klaar te zetten voor morgen, het Sinterklaasfeest. Als hij zijn kleren aanheeft neemt hij de tijd voor het eten van een krentenbol met kaas. Hij checkt vlug zijn haren in de spiegel. De gel ben ik vergeten, maar ‘het kan wel zo.’
Precies om half vier rijd ik het terrein van de voetbalclub op. Dankbaar voor de flexibiliteit van school en dat prethoofd naast me. Blij stapt hij de auto uit. Vandaag was het school én sport! 
