#47. Laatste training

Ieder jaar rond maart, april begint het weer. Je weet net goed en wel wie er in het team van je kind zit en welke ouders daarbij horen, en dan gaat het alweer over de samenstelling voor het volgende seizoen. Wie gaat er naar de selectie? Hoe wordt de samenstelling van de groep überhaupt? Omdat Lotte lang met de jongens mee voetbalde, hebben we heel wat discussies gevoerd. Thuis, maar ook langs de lijn met andere ouders. Zij mocht een jaar langer in een bepaalde leeftijdscategorie, met compensatie spelen. Maar dan speelde ze soms met jongens die twee jaar jonger waren en dat vond zij niet altijd even leuk. Later kwamen daar de ontwikkelingen van Niels bij, inclusief een jaar Vitesse wat uiteindelijk de hele basis is geworden voor deze blogsite.

In september, na die heerlijke zomer waarin corona heel even verdwenen leek, hebben we kunnen genieten van een paar wedstrijden. Er waren zelfs een aantal wedstrijden waar we als ouders bij mochten kijken. Helaas, het was van korte duur. En terwijl we in die wachtkamer zitten te wachten tot alles, maar dan ook alles beter wordt, krijgen we een appje van de trainers van het team van Sil (O10): ‘komende zaterdag is het de laatste activiteit in deze samenstelling. Vanaf volgende week gaan de kinderen trainen in de voorlopige indeling voor het nieuwe seizoen.’ Op dit soort momenten lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. En ik me des te meer realiseer dat het zo’ n ontzettend raar jaar is. Zo raar dat ik er zelfs, qua voetbal, niet veel over geblogd heb. Soms weet ik gewoon niet meer waar ik moet beginnen.

Want het loopt wel door, maar ik maak er niks van mee.
Er gebeurt van alles, maar je merkt het niet.
Ze spelen nog steeds wedstrijdjes en scoren doelpunten. Maar als wij het niet zien en Sil vergeet het te vertellen…

Het is het jaar dat Sil een ommezwaai heeft gemaakt. Hij vond voetbal wel leuk, maar moest iedere keer voor de training wel weer even over een drempel. Om de lat niet te hoog te leggen had ik dit jaar met hem afgesproken dat hij in de vakanties (als er meestal door getraind wordt) ook echt vakantie mocht nemen en een training over mocht slaan. In de herfstvakantie deed hij dat en genoot hij van het ‘echte vakantiegevoel’. Maar afgelopen meivakantie is hij alle trainingen geweest.

Het liefst wil hij dat ik mee fiets, maar toen dat dit jaar vanwege werk op de maandag niet kon, ging hij voor het eerst helemaal zelfstandig. Hij is om vijf over vier uit school en om kwart over vijf zit hij omgekleed en al op de fiets. Hij wordt enorm gestimuleerd en uitgedaagd door zijn trainers. Dat is zo’n onderschatte verdienste. Al die jongeren die zich een heel jaar lang (en soms jaren achter elkaar) inzetten voor een club. En daarmee een grote rol spelen in de ontwikkeling van de kinderen.

Maar goed, vandaag dus laatste activiteit in deze samenstelling. En we hebben niet eens kunnen discussiëren over wel of niet selectie. Ik kijk uit naar augustus, als de competitie weer opgestart gaat worden. En ik mezelf weer over drie (nog steeds!) voetballende kinderen moet verdelen.

‘