#18. Finland

Het gonsde al een tijdje van de geruchten, maar in oktober wordt het bevestigd: het team gaat in december naar Finland! Na die fantastische toernooien in eigen land gaat hij dan voor het eerst zonder ons naar het buitenland. Over dat ‘zonder ons’ zo nog meer.

Echt ver weg is Niels tot nu toe nog niet geweest. In de zomervakantie gaan we meestal naar Frankrijk of Italië. Toen hij twee was zijn we op bezoek geweest bij vrienden in Amerika, maar aan die reis heeft hij geen herinneringen. Ook zijn we een keer naar Egypte geweest. Niels was toen drie jaar en hij vindt het nog steeds jammer dat hij, die zweert bij all-inclusive vakanties, juist die niet bewust meegemaakt heeft. Als ik bedenk hoe vaak hij zonder ons is weggeweest, kom ik ook niet echt heel ver. Logeren bij opa en oma of tante Es en af en toe bij een vriendje. Maar dat was vaak niet langer dan twee nachten. Kamp in groep 8 was een van de eerste keren dat hij echt langere tijd van huis was.

En dan nu die combinatie: zonder ons vliegen, vier dagen.

Behalve de mededeling dat er een reis naar Finland gepland staat, krijgen we eigenlijk niet heel veel meer informatie. Nu weten we inmiddels dat toernooien perfect georganiseerd zijn, dus over de invulling maken we ons niet echt zorgen. We vragen ons wel af of het gebruikelijk is dat er ouders meegaan? Bij alle wedstrijden en ook bij al die toernooien is steeds een trouwe schare aanhang plus overige opgetrommelde familieleden, kennissen en vrienden aanwezig. Zijn er ouders die meegaan als het om buitenlandse toernooien gaat? Hoe ging dat andere jaren? Hoe regelen ze dat? Vragen is niet mijn sterkte kant, zo hebben jullie al in het vorige blog kunnen lezen.

Er is een enthousiaste ouder die voor elke wedstrijd en voor elk toernooi een evenement aanmaakt op Facebook. Het precieze nut hiervan heb ik nog niet kunnen ontdekken maar het geeft mij nu wel de mogelijkheid om mijn prangende vraag even losjes, zo nonchalant mogelijk in de comments te stellen. ‘Zijn er dan ook ouders die meegaan?’  Antwoord van de evenementenmaker: ‘Dat is geloof ik niet de bedoeling toch René….’ Waarop René antwoordt: ‘dat is niet de bedoeling…’ Duidelijk. Heel duidelijk. Voor iedereen die zich wel eens verdiept heeft in het 4Mat model van Bernice McCarthy, gebaseerd op de leermodellen van Jung en Kolb: Ik stel graag de Waarom-vraag, gevolgd door de Wat-vraag. Ik wil graag begrijpen waarom Vitesse ervoor kiest om de kinderen naar Finland te sturen en als ik dat dan begrijp wil ik heel graag weten wat daar dan allemaal voor nodig is. Ik wil graag details, schema’s. Gewoon omdat ik zo in elkaar zit. Waar een ander wacht tot het zover is en dan via experimenteren gaat leren (in dit geval: gewoon zijn koffer vol gooit en gaat), wil ik graag details, overzicht. Als ik weet wat voor Vitesse het doel is van het toernooi en wat er van kinderen en ouders verwacht wordt, kan ik het ‘afvinken’.

We krijgen ongetwijfeld duidelijkheid. Dat die duidelijkheid op een ander moment komt dan ik graag zou willen is helemaal niet belangrijk. Dit is een goede training voor mij. In het laten gaan, in loslaten, in: het komt allemaal goed!