#7. Vitesse bepaalt

En dan is daar de eerste training. Op het moment dat de rest van Nederland in de vakantiesfeer is, begint het nieuwe seizoen van al die jongens die op hoog niveau voetballen.

Het is begin augustus, midden in de zomervakantie. Op deze manier wordt je er direct mee geconfronteerd dat er een externe partij is die mee gaat beslissen over je leven. Ik denk dat precies dat het punt is waar buitenstaanders moeite mee hebben. Dat het lijkt alsof je niets meer kan en mag. (Hierover schreef ik al eerder: ‘Zou je dat wel doen?) Ik probeer het voorlopig als iets positiefs te zien, als een mooi extraatje in ons leven.

Het klopt inderdaad dat vakanties nu al vast liggen. Maar dat is met drie kinderen op verschillende scholen toch al altijd een puzzel. Het eerste wat ik doe als er iets van een vakantieschema van de scholen van onze kinderen komt, is kijken of ik nog wel in de meivakantie een weekje weg kan (wat voor anderen een skivakantie is is voor mij de meivakantie) en wanneer we de zomervakantie kunnen plannen.

Ik baal behoorlijk dat die meivakantie er komend jaar niet in zit. Toch probeer ik het van de positieve kant te bekijken. Ik heb minder opties waardoor het kiezen ook weer makkelijker wordt. Ik weet nu al dat ik mijn zomervakantie volgend jaar aan het begin van de vakantie moet boeken. In de overige vakanties zal er ook altijd een aantal  dagen worden getraind. Dat vind ik jammer voor de rust in huis, maar geeft wel een duidelijke invulling.

Niels is een jongen die thuis óf tegen een bal aan loopt te trappen óf op een scherm zit óf een boek leest. En meestal is er dan nog veel ‘dag’ over. Ik hoef geen ‘uitjes’ meer te verzinnen waar hij toch niet op zit te wachten (lees mijn eerste blog: ‘Nee‘).

Hij gaat gewoon wat vaker voetballen, dat is alles.