#3. Zou je dat wel doen?

Deze vraag wordt veel gesteld. In allerlei varianten. De mooiste komt van mijn moeder op een manier zoals zij dat alleen kan vragen: ‘Moet je dat wel willen? Ja, waarom zou je dat willen?’ Waar dan in doorklinkt: waar doe je dat dan allemaal voor? Logische vraag. Als wij zagen hoeveel moeite vrienden van ons deden om hun zoontje iedere dag vanuit Arnhem naar Nijmegen te brengen om bij FUNdament te kunnen voetballen en wat een weerslag dat had op hun ritmes en werkende leven, stelden wij ons diezelfde vraag: Voor wie doe je dat? Doe je daar goed aan? Zou je dat willen? Zouden wij dat doen voor ons kind?
Je verlegt voor jezelf ook de grens. Want wij moesten er niet aan denken dat wij die beslissing zouden moeten nemen voor een kind van 8, 9 jaar. ‘Dat zouden we nooit doen’, zeiden we dan tegen elkaar. Maar waarom vinden we dat bij iemand van 12 dan ineens geen probleem meer?
Op het moment dat het zo concreet wordt in je gezin, ben je natuurlijk al een eind op weg in het hele proces. We waren al gewend aan een dochter die voetbalde en daar veel voor opzij zette. We vonden het heel normaal om het schema van de KNVB in te passen in het jaar dat Niels in de O13 bij Orion speelde. Peter nam altijd vrij die middagen, ik zorgde ervoor dat er goed eten klaarstond en dat de andere kinderen niet tekort kwamen.
De belangrijkste overweging voor ons om hier wel of niet in mee te gaan is het welzijn van ons kind. Dat klinkt natuurlijk vaag maar ik zal proberen uit te leggen wat dat voor Niels betekent.
Gezegend met een goed stel hersens komt hij op school vaak in een plusklasje of een projectgroepje. Altijd gericht op de cognitieve uitdaging. Hij ondergaat dat, doet daar wat van hem gevraagd wordt, maar om te zeggen dat daar het vuur voor een speciaal vak of onderwerp ontstaat, nee. Als je hem vraagt wat hij een interessant vak vindt op school, heeft hij ook niet een bijzondere voorkeur. Hij is ook niet een kind dat heel graag veel wil weten over bijvoorbeeld de natuur of architectuur of vliegtuigen, wat toch een beetje de standaard ‘spreekbeurtonderwerpen’ zijn voor kinderen van de basisschool. Maar fysieke uitdaging vindt hij wel leuk. Hoe vaak heb ik niet met de meesters en juffen tijdens het 10-minuten-gesprek gesproken over de vraag waar Niels warm voor loopt. Dat er dan toch een beetje lacherig wordt gedaan als je vraagt waarom je hem niet vaker laat voetballen of op fysiek niveau een uitdaging geeft? Dat past niet binnen de kaders van een school. Maar wel bij mijn kind. Hij ís geen kind dat heel goed weet wat hij wil met zijn hersens. Hij weet wel dat voetballen het leukst is om te doen. Heeft dat een andere waarde? Waarom vinden we het wel leuk als een kind heel veel tekent en zich daar in ontwikkelt en waarom stimuleren we dat zoveel mogelijk? Is een kunstzinnige vorm van uiting hoger aangeschreven dan een lichamelijke? Is er ook nog onderscheid tussen uitblinken in voetbal, een volkssport (iets wat toch ieder jongetje wil en daarom minder serieus genomen wordt) en een andere, meer unieke sport?

Niels is klaar voor de middelbare school en ik verwacht dat hij echt wel zijn tanden gaat  zetten in bepaalde vakken. Ik hoop van harte dat hij ‘gegrepen’  wordt door een specifiek vak, net zoals ik vanaf mijn eerste jaar op de middelbare school de voorliefde voor de Franse taal heb ontwikkeld. Ik hoop ook dat die greep op termijn zal leiden tot een keuze qua vakkenpakket en studierichting. Maar wàt een zegen dat voetbal ineens in het vakkenpakket blijkt te zitten! Dat er een vorm van onderwijs bestaat waarbinnen je zóveel mag voetballen. Waar je alle ruimte krijgt om je gaven en talenten optimaal te ontwikkelen. Dat een rooster aangepast wordt en er vrij gegeven wordt voor toernooien.
Op het moment dat het dan zover is, je kind die kans krijgt, is er voor ons geen enkele reden om te zeggen dat wij dat niet zouden willen. Hoe dubbel ook en wat voor gevoelens het ook losmaakt, het is direct duidelijk dat dit het traject is wat bij hem hoort, wat bij ons gezin hoort. Spanning voor het onbekende gaat gepaard met die gezonde spanning die je voelt als je iets nieuws gaat doen waar je ontzettend veel zin in hebt! Niet alleen voor hem, ook voor ons.