#39. Beslissen met het hoofd of met het hart?

Als je een belangrijke beslissing moet nemen zijn er verschillende factoren die een rol spelen. Vaak kan je een rijtje maken met rationele plussen en minnen. Daarnaast speelt je onbewuste ook een rol, die laat je dingen voelen. Soms is het goed je verstand te volgen en in andere situaties is je gevoel leidend. Hoe dan ook, meestal weet je na een bepaalde periode wel welke kant de weegschaal op gaat hellen. Maar wij komen er niet uit. Niet met lijstjes, niet met redeneren, niet met het luisteren naar ons gevoel. We missen het ook om hierover te praten met bijvoorbeeld ouders langs de lijn. Of in een terloops gesprek dat je voert met vrienden. Of familie. We spreken die eerste weken niet zoveel mensen.

Op een zaterdagochtend halverwege april heb ik een goed gesprek met Niels. Over de opties. Over beslissingen met het hoofd of met het hart.

Terwijl we buiten in de zon van koffie genieten hebben we het over het beeld van de weegschaal.  Aan de ene kant leg je alles wat mee zou wegen in een besluit om bij Vitesse te blijven en aan de andere kant leg je de dingen waarvan je weet dat die beter worden als je weer bij Orion gaat voetballen.

Hij vertelt me wat hij wel en niet aantrekkelijk vindt aan het idee om bij Vitesse te blijven. Maar hij vertelt me ook dingen over zijn team die ik nog niet wist. Waardoor het ook een gesprek wordt over knokken voor jezelf en laten zien wat je wil. Ik vertel hem dat ik in mijn tijd dat ik Frans studeerde ook niet altijd alles leuk vond en ook erg getwijfeld heb. Wat is op zo’n moment een goede beslissing? Als hij dan vraagt: ‘ja maar vond je dat ook al je eerste jaar?’ schrik ik wel een beetje en stel de wedervraag: ‘Vond je het niet leuk het eerste jaar?’ ‘Jawel, maar ook weer niet.’

Vaak helt bij beslissingen de weegschaal op een gegeven moment wel duidelijk door naar één kant. Vaak ‘voel’ je op een gegeven moment wel wat het gaat worden.Ik leg het uit aan hem en ben verrast over hoe hij dit tot zich neemt. Ik doe ook een gedachte experiment met hem: ‘Stel je jezelf nou eens voor het komende jaar bij Orion en op het Montessori’. Hoe zou dat zijn? Wat is er leuk en wat niet? Hij noemt wat dingen en vooral dat het eigenlijk wel prima zou zijn. Nu hetzelfde maar nu heb je besloten om bij Vitesse te blijven. Wat voel je dan? Hij noemt weer wat dingen, waaronder de trainingen en hoe de jongens soms op elkaar schreeuwen. Maar: iets minder prima, maar ook prima. De balans is duidelijk nog niet doorgeslagen.

We hebben het over ergens voor gaan. Hoever wil je gaan? Wat doe je met tegenslag? Maar de grootste vraag natuurlijk: wil je ‘iets’ met voetbal bereiken? En wat?

Als je denkt aan hoe je je het afgelopen jaar voelde, wat denk je dan?
Moe.
En hoe voelde je je afgelopen weken?
Vrijheid.

Ik zie dat ook. Ik heb op deze manier echt een veel leuker en blijer kind. Ik heb er natuurlijk al vaker over geblogd dat ik het moeilijk vind om hem zo ontzettend vermoeid te zien. Dat er zo weinig vreugde overblijft. Maar ik vind niet dat mijn gevoel hierover hem moet beïnvloeden.

Ik heb dit soort coachgesprekken met volwassenen en vind het knap dat mijn 13-jarige zich hier aan overgeeft. Het is op deze manier ook wel weer een mooi proces.
Sil en Peter voelen wel aan dat hier misschien knopen worden doorgehakt. Terwijl zij om ons heen wat in de tuin werken, bemoeien ze zich niet met dit gesprek.

En, het allerbelangrijkst en allermoeilijkst: Hoe kan hij nee zeggen tegen een club die hem zeven maanden geleden juist wilde en die het voetbalvuur in hem aangewakkerd heeft?

Daarvoor is het nu nog te vroeg.