#40. Thuiskomen
In april dachten we nog: dit is van korte duur, straks gaat alles gewoon weer verder zoals het was. Die gedachte is compleet achterhaald. En paar dingen worden langzaam weer toegestaan, maar normaal kan je het niet noemen. Het verbaast ons dat er, op het moment dat duidelijk wordt dat jongeren weer buiten mogen trainen, mits ze anderhalve meter afstand houden, Vitesse helemaal niet tot actie overgaat. Van Orion horen we direct wat de plannen zijn en zij benutten zelfs de meivakantie om de kinderen zo snel mogelijk weer te zien en lekker te laten trainen. Niels wordt door zijn oude trainer van Orion uitgenodigd om mee te gaan trainen met de O15. Zijn oude team, dat voelt zo vertrouwd. Als ik op de eerste trainingsavond Sil op sta te wachten, zie ik al die jongens van Niels zijn team aan komen fietsen. Het maakt me onverwacht zo blij. Ik voel een rust over mij komen en krijg daar tranen van in mijn ogen. Hier hoeft hij niet te vechten voor zijn plek. Hier kennen ze hem, niet alleen als voetballer maar ook als mens. Ik spreek een vader. Hij draait het raampje van zijn auto open en vraagt hoe het is hier weer te zijn. Hij benadrukt dat spelplezier nu misschien wel even belangrijker is. Datgene wat wij ook altijd voorop gesteld hebben. Een kind dat lekker in zijn vel zit is een zoveel blijer kind. En ja, het blijft moeilijk dat je dan die toptrainingen laat schieten. En de eventuele top. En hoewel het Niels zijn beslissing blijft denk ik dat hier, op de parkeerplaats, voor mij de weegschaal een heel klein beetje naar een kant begint over te hellen..
Maandag 18 mei is het besluit definitief genomen. Nadat hij afgelopen week steeds vaker zei: ‘denk het wel’ als het over de vraag ging of hij bij Orion ging voetballen. Misschien moet hij er langzaam aan wennen, door het af en toe uit te spreken krijgt ook die beslissing bij hem kans om te landen. Trainer Frank belt hem met regelmaat om te vragen of hij al weet wat hij doet. Steeds antwoordt hij dan ‘nee’. Waar hij zo goed nee kan zeggen als hij dingen duidelijk niet wil (zie mijn allereerste blog), zo moeilijk vindt hij het om nee te zeggen tegen kansen die hij krijgt. Hoe kan hij ook deze beslissing overzien?
Maar het helpt, de overgang van ‘ik weet het niet’ naar ‘misschien’. Als dan blijkt dat er bij Vitesse tot augustus helemaal niet meer getraind wordt en er ook veel onduidelijkheid over beleid is, maakt dat de keuze misschien wel iets makkelijker. De combinatie: zijn oude club mét veel vrienden plus alsnog naar de middelbare school van zijn eerste keuze is wel heel aantrekkelijk. Toch zien we continu dat innerlijk gevecht. Het lijntje van de topsport trekt nog steeds heel erg aan hem.
Als we het er op een avond tijdens het eten toch maar weer eens over hebben, valt het definitieve besluit. Een keuze heeft consequenties. En als het ‘ik denk het wel’ betekent dat je stopt bij Vitesse, moeten er dingen in gang gezet worden. Allerlei mensen moeten op de hoogte worden gebracht. Misschien is het goed dat we dat eens gaan doen. Met pijn in het hart, met verdriet om iets wat zo mooi en ingewikkeld was, maar met plezier kijkend naar de toekomst.
Niels komt weer ‘thuis’.
