#37. Voetbal, voetbal, voetbal
Het gaat hier altijd, altijd over voetbal. De keren dat we samen lunchen of avondeten hoeven we ons niet af te vragen waar we het over zullen hebben. Dat begon natuurlijk al met Lotte, die vanaf haar zesde ging voetballen. Dat paste zo goed bij haar, daar heb ik nooit aan getwijfeld. In de jaren die volgden werd als snel opgemerkt dat ze, voor een meisje (die toevoeging moest er op de een of andere manier altijd bij), best wel goed was. En zo speelde ze vanaf de F1 (nu O9) jaar na jaar in de selectieteams, gewoon met de jongens. En op een gegeven moment komt dan de KNVB om de hoek kijken. Zij nodigen alle meisjes uit een bepaalde regio uit voor selectiedagen en zo reden wij twee jaar iedere vrijdagavond naar een sportpark in Wijchen. Dat was nog prima te doen. Hooguit een beetje een gedoe met eten en nog twee andere jongens die dan mee moesten, maar we maakten er elke keer maar iets leuks van. Vanaf haar twaalfde werd dat allemaal wat serieuzer. De selectie van de KNVB werd kleiner en ze moest nu ook verder weg trainen. In het jaar dat de training van de KNVB gelijk viel met de training van Orion, vroegen we ons af wat de toegevoegde waarde was. Waar deden we al die moeite voor? Om maar ‘in the picture’ te blijven? Maar ook de vraag: wat betekent dit voor je toekomst als voetballer? In deze tijd begon ook de discussie: wat doe en laat je voor het voetbal? Waarom zou je al die moeite doen? Lotte vond dat als je je ergens voor inzette, je ook recht had op een beloning. Maar die kwam niet altijd. Soms mocht ze een half jaar meedoen, maar dan werd ze er op het laatst toch weer uitgezet. En na vier jaar vroeg helemaal niemand meer naar haar. Zo kan het gaan.
Wat altijd voorop heeft gestaan is de vraag of ze er plezier in had. En dat was zo. Zij wilde het zelf. Ze nam trouw haar schoolwerk mee in de auto en hield zelf in de gaten dat ze genoeg sliep.
Sinds corona is dit gespreksonderwerp weggevallen. We houden ons met heel andere dingen bezig. Homeschoolen bijvoorbeeld en de vraag: hoe houd je het fijn in huis als iedereen de hele dag thuis is? Maar sinds het telefoontje van de trainer dat Niels een keus moet maken over zijn voetbalcarrière, zijn de gesprekken over voetbal weer helemaal terug. Peter en ik lopen vaak ’ s avonds een rondje en dan wordt alles opnieuw afgewogen. We merken dat er nog steeds opnieuw vragen opborrelen en we trekken de conclusie dat we deze vragen ook bij de hoofdtrainer/jeugdopleider neer willen leggen. In een mail, zodat je in ieder geval alles gezegd hebt wat je wil zeggen. Met daarin de vraag of zij daar door middel van een gesprek op willen reageren. Dat doet Aloys. Hij heeft een duidelijke uitleg. Geeft antwoord op vragen. We krijgen nog iets meer te horen dan dat we van de trainer hoorden. Juist omdat hij zoveel geblesseerd is geweest voldoet hij niet aan de juiste groeicurve. Ze denken ook dat zijn lijf dat harde trainen niet aankan. Als ik vragen stel over het mentale aspect, de psychologische begeleiding en impact van dit hele gebeuren valt hij stil. Het blijft een heet hangijzer. Ik probeer die voetbalwereld te begrijpen. Er zit zoveel geld in, waarom schort het op dit gebied aan begeleiding?
Het gesprek geeft wel rust. Niet dat we nu weten wat het beste is voor Niels. Maar alle vragen zijn wel even uit ons hoofd. Nu kunnen we gaan kijken welke kant dit op gaat hellen.
