#2. Onduidelijkheid

Na die eerste drie proeftrainingen volgen er nog drie. Aan de ene kant wordt ons verteld dat ze echt nog jongens nodig hebben, dat geeft hoop. Maar er wordt ook duidelijk gezegd dat ze niet zomaar nu jongens aannemen om gaten te vullen. Ik heb last van die onduidelijkheid. Niels niet, die gaat gewoon lekker voetballen.

We ervaren hoe het is om elke dag onderweg te zijn voor een kind met ambitie. Vanuit school door naar Papendal. Ingewikkelde constructies omdat dit nog niet in ons systeem zit en er nog een kleiner broertje, een grote zus en twee banen zijn te verdelen. Maar het lukt. Na die trainingen volgt er een gesprek. Ze zien het zitten met ons kind! Wij zijn eigenlijk nog zo aan het bijkomen van het hele idee dat we niet eens heel euforisch zijn. Niels wel, op zijn eigen ingehouden manier, glundert hij zoals alleen hij dat kan.

Dus dit is het dan? Maar hoe zit het dan met school? Hoe zit het met vervoer? Hoeveel gaat hij trainen? Welke dagen? Het woord Beekdal Lyceum valt. Wat? In Arnhem naar school? Niet weer….. Na acht jaar op een Christelijke Basisschool gezeten te hebben, in Arnhem (onze keus), leek het mij heerlijk om hem nu meer in de buurt te krijgen. Lekker in Nijmegen op school. Na school vrienden over de vloer. Samen fietsen, huiswerk maken en waarschijnlijk veel FIFA spelen. Dat hele plaatje moet bijgesteld worden. Weer reizen voor school. Lange dagen waarschijnlijk. We krijgen niet veel antwoorden van Vitesse. Ze zijn zelf ook dingen aan het veranderen vanwege bezuinigingen en weten het gewoon nog niet precies.

Langzamerhand begint het besef door te dringen dat de enige constante factor het komende jaar zal zijn: onze zoon speelt bij Vitesse.