#24. Vier dagen Finland

We krijgen iedere dag uitgebreid verslag van de elftalleider. Hij begrijpt goed dat onze jongens nog jong zijn en onze moederharten nog aan het oefenen met loslaten. Nu komt die Facebook groep goed van pas. We zien daar veel leuke filmpjes en foto’s. In wat voor complex ze zitten, hoe de voetbalhal eruit ziet en zelfs een klein beetje sneeuw. En dat het daar heel vroeg donker is! Van Niels zelf horen we niet veel. Andere ouders krijgen via Facetime van hun kind een rondleiding door het appartement maar van Niels krijgen we alleen een sporadisch appje. Vitesse heeft streng beleid waar het gaat om telefoon gebruik. De telefoons worden ingeleverd, dat is op alle toernooien zo. Aan het eind van de dag of als er echt langere tijd niets op het programma staat krijgen ze een moment om even online te gaan of wat te gamen en dan moeten ze hem weer inleveren. Daar staan wij volledig achter.

Het is echt een trainingskamp. De jongens worden op allerlei punten getest en gemeten. Ze moeten veel grappige proefjes doen. En ze spelen natuurlijk wedstrijdjes. Tegen teams met namens als FC Honka en Ilves Tampere. We zijn heel blij als we horen dat Niels mee mag spelen en dat de liesblessure mee lijkt te vallen.

Zoals dat vaker gaat als een van de kinderen er niet is, je krijgt dan een andere dynamiek thuis. Het is ook gewoon rustiger. Ik hoef er niet vroeg uit, ik hoef me geen zorgen te maken of hij al zijn spullen wel bij zich heeft. Wat er allemaal in Its Learning staat maakt ook niet uit. ’s Avonds geen gedoe met toch nog een opdracht voor Geschiedenis of woordjes Engels. Geen was. Dat vooral, geen was. Maar die komt natuurlijk straks in een grote berg.