#34. En toen kwam corona

Op vrijdag 13 maart krijgen we dit bericht:

“Zojuist heeft Vitesse besloten om tot en met woensdag 18 maart alle activiteiten te cancelen. Woensdag 18 maart wordt de situatie opnieuw bekeken.”

Geen vrijdagmiddag training en zondag geen wedstrijd tegen Excelsior. Zo bizar hebben we het nog niet meegemaakt. Maar het zat er aan te komen. Er gingen steeds meer geluiden op dat sportwedstrijden niet meer door konden gaan.

En daarmee komt deze bijzondere tijd tot stilstand. En leven we tot de dag van vandaag in een soort vacuüm.

Want iedereen weet inmiddels dat na die woensdag 18 maart helemaal niets hervat wordt. We hebben dan inmiddels de eerste persconferentie over het corona virus gehad. De scholen gaan dicht, er mag niet meer worden gesport, de horeca wordt gesloten en iedereen moet zoveel mogelijk thuis werken.

Het is een raar en onwerkelijk gevoel. Je zit zo in the middle of something, dat je haast niet kan geloven dat dat hele something er niet meer is. Alsof je zo uit de achtbaan gedonderd wordt. En nu stil en gehavend op de grond je wonden ligt te likken. Niemand heeft een idee hoe lang dit gaat duren.

Maar een topsporter die niet kan trainen, dat is onmogelijk. Vrij snel bedenkt de trainer een leuke manier om de jongens aan het werk te houden. Hij heeft een lijst van over de honderd challenges die ze een voor een af moeten werken, filmen en opsturen. Niels gaat daar enthousiast mee aan de slag. Maar in de loop van de weken komen er ook andere opdrachten en trainingsschema’s bij. En is het voor ons ook niet meer altijd even duidelijk wat hij moet doen. Daarnaast voetbalt hij ook veel met zijn zus, broertje en vader, geldt dat niet als training? Mag dat in plaats van zo’n trainingsschema? Hoe dapper die jongens ook zijn, een teamsport in je eentje beoefenen, dat gaat natuurlijk niet.

Op zaterdagochtend, loom in bed, zeggen we tegen elkaar: ‘hier kunnen we wel aan wennen’. Niet vroeg op hoeven en je niet hoeven verdelen over drie kinderen is niet erg. Maar halverwege de zaterdag missen we de voetbalverhalen. De rush die zo’n wedstrijd met zich meebrengt.

Het is een trieste afloop van iets waarvan we ons al afvroegen hoe het slotakkoord überhaupt zou klinken.