‘De doelstelling van de maatregel moet begrijpelijk zijn, wat je niet uit kunt leggen, wordt niet nageleefd.’

Deze zin hoorde ik tijdens een webinar over de vraag waarom we ons (niet) aan regels houden. Het is al een jaar een onderwerp van discussie rondom het coronavirus. Als je mensen regels oplegt, roept dat weerstand op omdat het ingaat tegen je gevoel van autonomie. Als er een regel is die je begrijpt, die heel concreet is en waarvan je gelijk resultaat ziet, is het nu eenmaal makkelijker om die na te volgen. Maar als het regels zijn waar we het zelf niet mee eens zijn, ze voor ons gevoel arbitrair zijn, of het maatschappelijk belang is niet duidelijk, dan is het voor de meeste mensen veel lastiger. Mensen zijn ook geneigd de regels naar hun eigen situatie in te vullen. Of om mee te gaan met de massa. Zo kan je tegen een ander zeggen: ‘Maar je moet toch thuis werken?’ en als je zelf die vraag krijgt antwoorden: ‘Nee, voor mijn werk moet ik écht op kantoor zijn.’

Nu we het einde naderen wordt het er niet makkelijker op. Sinds vorige week zijn er een paar dingen bijgekomen die wél weer mogen, waardoor we steeds verder afdrijven van bepaalde basisregels.

Je mag wel op een terras zitten, maar als je zelf tafels in je tuin zet is dat niet hetzelfde. Daar geldt nog steeds dat je maximaal twee mensen in je huis, tuin of op je balkon mag ontvangen.

In de kerk mogen wij sinds kort weer met 30 man samenkomen, maar in een ander zaaltje mag dat niet.

De supermarkten zijn tot 22.00 uur open, maar drank mag je er nog steeds niet halen na 20.00 uur, ook niet als je tiramisu wil maken.

En wat te denken van de mensen die gevaccineerd zijn? Mogen zij samen een feestje vieren zonder beperkingen? Zij kunnen niet meer ziek worden en het virus waarschijnlijk niet meer overdragen. Toch moeten zij ook nog steeds mondkapjes dragen en afstand houden.

Vrijdag was Sil een beetje snotterig. Een klein beetje maar en ik dacht dat het zo weer over zou zijn. Maar zondag was het nog niet over en zeiden we tegen elkaar: ‘maar dan moeten we dus laten testen.’ De besmettingen dalen, de ziekenhuizen worden leger en ach, het is zeer waarschijnlijk gewoon een verkoudheid. Hij heeft maandag én dinsdag vrij, dus het is best een optie om hem gewoon uit te laten snotteren en dan kan hij woensdag gewoon weer ‘beter’ naar school. ‘Maar wat nou als….’ Stel dat hij wel corona heeft? Dan moeten wij in quarantaine, dan heeft dat gevolgen voor klasgenootjes, juffen, enzovoorts. En dus maakten we toch maar een testafspraak. De meneer aan de telefoon herhaalde de regels (die je denkt te kennen) nog maar eens: houd anderhalve meter afstand tot hem, hij mag nergens naar toe, en hij moet thuis blijven tot de uitslag. Best raar om tegen je eigen kind dan steeds te zeggen: ‘Sil, ik vind dat je iets te dicht bij mij staat.’ ‘Nee, ik maak je lunch wel klaar, blijf jij maar uit de keuken.’ En vooral ook jammer dat onze wandelafspraak met broer en schoonzus niet door kon gaan.

Die spagaat blijft ingewikkeld. Je ziet bij wijze van spreken de finish in de verte opdoemen, krijgt al zin in het feestje en op hetzelfde moment word je er nog even aan herinnerd dat je er nog niet bent. Alsof je kruipend verder moet.

Maar toch houd ik mij tot het bittere eind aan de regels. Omdat ik het zo ontzettend zonde vind, nu we zo ver zijn gekomen, het op te geven. In het webinar wordt dat de normatieve kracht genoemd. Ik geloof er zelf in en daarom doe ik het.

Ik vond het heel vaak moeilijk afgelopen jaar. Ik wil heel graag dat alles weer ‘normaal’ is, al vrees ik ook dat ik zelf niet meer weet wat dat ‘normaal’ is. Zoals mijn zus het laatst mooi zei: ‘Dat je alles weer mag maar niet meer weet wat dat alles is.’

Ik hou vol, ook als anderen de regels anders interpreteren. Ook als er bijna geen besmettingen meer zijn. Ook als al veel mensen gevaccineerd zijn. Omdat ik zo ontzettend graag wil dat we daarmee een definitief vaarwel kunnen zeggen tegen corona!