#13. Blessure
Op het moment dat eigenlijk alles wel lekker loopt is daar ineens de eerste blessure. Niels komt thuis en zegt: ‘ik ben uitgevallen’. Ik ken dat jargon nog niet zo goed en begrijp niet helemaal wat hij daarmee bedoelt. ‘Ik voelde iets in mijn been en toen kon ik niet meer voetballen.’ Ik denk: nou ja, pijntje, hij piept wel vaker.
Maar het blijkt iets meer dan een pijntje te zijn. De trainer en de fysio hebben het ook niet direct door. Hij mag de volgende dag, nadat de fysio er even naar gekeken heeft, wel weer gewoon meetrainen. Maar dat gaat dus niet. Hij heeft echt pijn. Aan een spier in zijn bovenbeen waardoor hij niet meer echt voluit kan schieten. Hij wordt doorgestuurd naar een arts op de club en er wordt een echo van zijn bovenbeen gemaakt. Als ze zien dat het echt een scheurtje is wordt het schema onmiddellijk aangepast. Geen training meer op het veld voorlopig, geen wedstrijden en alleen nog maar naar de fysio en de ‘oefenruimte’/het krachthonk.
Ik baal. Voor hem. Misschien ook wel een beetje voor ons allemaal. We genieten er van dat hij het naar zijn zin heeft. We gunnen het hem zo. Maar we vinden het zelf ook zo leuk om allemaal te volgen. En het is gewoon ontzettend zuur dat je dan wel naar Ajax af moet reizen maar weet dat je alleen maar op de bank zal zitten. Dit maakt ook onderdeel uit van het leerproces. Want hoe vaak ga je dat nog meemaken? Hoe dealen de echte profs hiermee? Je traint, je bent in vorm, je wilt graag spelen en hop, ineens kan dat niet en zit je op de bank. Hoe lastig ook, het is wel goed om daar vanaf het begin mee te maken te krijgen. Hoewel ze er op deze leeftijd nog heel ontspannen mee omgaan, ervaar je met elkaar hoe lastig dit kan worden als het vaker voor gaat komen.
Het gooit onze planning ook een beetje in de war. Iedere zondagavond bespreken we met elkaar de planning van de komende week. Lotte heeft zich al een tijdje verheugd op die wedstrijd van Niels tegen Ajax, op het trainingscomplex de Toekomst. Haar precieze motivatie weten we niet, maar wij denken toch wel dat ze geïnteresseerd is in de hele entourage, het succes en de blingbling die deze jongens ogenschijnlijk aan hun kont hebben hangen. Het plan was om met zijn allen naar Amsterdam te gaan en er dan na de wedstrijd nog een beetje een feestje van te maken, het is die dag Sil zijn verjaardag. Maar wat doe je als je weet dat je eigen kind niet speelt? Gaat de liefde voor de club, voor een O13 team al zo ver dat je dan een hele dag meegaat om je eigen kind niet te zien spelen? We kiezen ervoor om niet mee te gaan. Er komen, zeer waarschijnlijk, nog zo ontzettend veel wedstrijden en zo ontzettend veel mogelijkheden om hele dagen onderweg te zijn dat we die energie maar even bewaren. Lotte is ook heel hard nodig bij haar eigen team, dat maakt voor haar de keuze makkelijker.
Die Ajax-jongens, dat komt nog wel een keer!
